Είναι γνωστό ότι οι μεγάλες επέτειοι προσφέρονται για την αέναη επανάληψη χιλιοειπωμένων κλισέ, πολλά από τα οποία αποδίδονται σε μεγάλες ιστορικές μορφές, μόνο και μόνο για να τονίσουν τη …μεγαλοσύνη του αυτονόητου. Ένα από αυτά τα κλισέ, το οποίο λανθασμένα αποδίδεται στον Winston Churchill, είναι η φράση «η ιστορία θα μου φερθεί ευγενικά, ειδικά αφού θα τη γράψω εγώ ο ίδιος».
Κλισέ ή όχι, η αλήθεια κάπως έτσι είναι: η αλήθεια γράφεται από τους παρόντες, οι υπόλοιποι ζουν για να τη διηγηθούν (δύο παράγραφοι, δύο κλισέ – καλά πάμε από δημιουργικότητα…). Έτσι γράφτηκε και η ιστορία της κατάκτησης της Σελήνης, 45 ολόκληρα χρόνια πίσω, από τον Neil Armstrong, τον Buzz Aldrin και τον… άλλον που έκανε όλο το δρόμο μέχρι το φεγγάρι μόνο για να περιμένει στο διαστημικό σκάφος και να …ανοίξει την πόρτα για να μπουν οι άλλοι δύο, κρατώντας για πάρτη τους όλη τη δόξα (για την ιστορία, ήταν ο Michael Collins, ο μόνος άνθρωπος που έχει κάνει βόλτα στο κενό δύο φορές, κατά τη διάρκεια αποστολών). Αν ρωτήσεις τον κόσμο που έχει ακούσει έστω και μια φορά για αυτήν την ιστορία, η συντριπτική πλειοψηφία θα σου μιλήσει για τον Armstrong. Και γιατί να είναι αλλιώς; Ο Armstrong ήταν ο κυβερνήτης της αποστολής, ο Armstrong ήταν ο πρώτος που πάτησε στην επιφάνεια του μόνου φυσικού δορυφόρου της Γης, ο Armstrong φαίνεται στην ιστορική φωτογραφία, ο Armstrong είπε την ιστορική ατάκα για το «μεγάλο βήμα για τον άνθρωπο, κλπ.»