openscience

Ο Ντάβιντ Χίλμπερτ (1862-1943): ο μοναδικός μαθηματικός του 20ού αιώνα, στη ζωή του οποίου απεικονίζεται ολόκληρη η ιστορία των μαθηματικών της εποχής του.

Το ανήσυχο πνεύμα του οραματίστηκε το μέλλον της μαθηματικής σκέψης, και το καλοκαίρι του 1900, στη διάρκεια του δεύτερου Παγκόσμιου Μαθηματικού Συνεδρίου στο Παρίσι, έκανε μια σημαντικότατη διάλεξη, όπου διατύπωσε τα 23 άλυτα προβλήματα. Ο «προκλητικός» Κος Χίλμπερτ έριξε το γάντι στους μαθηματικούς του 20ού αιώνα. Μέχρι σήμερα, τα περισσότερα επιλύθηκαν ενώ άλλα παραμένουν ανεπίλυτα. Για τον Χίλμπερτ, «στα μαθηματικά δεν υπάρχει δεν θα μάθουμε ποτέ». Στον τάφο του είναι γραμμένη η φράση που χαρακτήριζε τη ζωή και τη φιλοσοφία του: «Πρέπει να μάθουμε, και θα μάθουμε».

Το βιβλίο είναι η μοναδική βιογραφία του Χίλμπερτ. Είναι μια αισθαντική, ιόλου τεχνική, εξιστόρηση της θυελλώδους επιστημονικής και κοινωνικής
ζωής αυτού του ξεχωριστού ανθρώπου - από τις πρώτες ημέρες στο Κένιγκσμπεργκ, όπου το επαναστατικό έργο του απορρίφθηκε ως «θεολογικό», μέχρι τη «χρυσή εποχή» στο Γκέτινγκεν, λίγο πριν από την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία και τον επακόλουθο διωγμό σχεδόν όλων των εκπροσώπων της σχολής Χίλμπερτ.

Το έργο κινείται σε τέσσερα επίπεδα:

• στις πιο προσωπικές στιγμές αυτού του μεγάλου μαθηματικού
• στον τρόπο με τον οποίο ο Χίλμπερτ προσέγγιζε τα μαθηματικά προβλήματα και δημιουργούσε τις πρωτοποριακές εργασίες του
• στην απεικόνιση της γερμανικής κοινωνίας στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα
• στους σπουδαίους μαθηματικούς που αποτελούσαν το φιλικό και επαγγελματικό περιβάλλον του Χίλμπερτ.

«...Τώρα, ο Χίλμπερτ ήταν τόσο διάσημος όσο θα μπορούσε να γίνει ένας μαθηματικός. Απολάμβανε την επιτυχία του, δίχως να εκδηλώνει την
παραμικρή επίπλαστη μετριοφροσύνη. Η σειρά των επιτυχιών του -που είχε ξεκινήσει με την επίλυση του Προβλήματος του Γκόρνταν, πριν από
δώδεκα χρόνια- θύμιζε την εκστρατεία του Ναπολέοντα στην Ιταλία. Οι ξένες Ακαδημίες τον εξέλεγαν ως μέλος τους. Η γερμανική κυβέρνηση του
απένειμε τον τίτλο του Geheimrat, που ισοδυναμούσε, περίπου, με τον αγγλικό τίτλο του Ιππότη. Άραγε, πώς προτιμούσε να τον προσφωνούν;
Ο Χίλμπερτ, δεν νοιαζόταν. Ήταν ο βασιλιάς. Ήταν ο Χίλμπερτ»...