openscience

Είμαι αιρετικός...ναι, αυτή είναι η λέξη που μου έρχεται στο μυαλό κάθε φορά που σκέπτομαι το περιβάλλον. Τα τελευταία χρόνια η προστασία του περιβάλλοντος από τον παντοδύναμο όμως επιπόλαιο άνθρωπο και ιδιαίτερα η μεγάλη απειλή του φαινομένου του θερμοκηπίου, το οποίο υποτίθεται προκαλεί ο άνθρωπος με την ολοένα και μεγαλύτερη διοχέτευση στην ατμόσφαιρα διοξειδίου του άνθρακα λόγω των δραστηριοτήτων του, έχει γίνει κάτι σαν θρησκεία (εξ ου και ο όρος αιρετικός). Κατά πάσα πιθανότητα δεν υπάρχει ούτε μια μέρα που κάποιος κάτοικος τουλάχιστον του δυτικού κόσμου δεν ακούει έστω μια είδηση για το θέμα αυτό. Μη κερδοσκοπικές οργανώσεις, κυβερνητικά χρήματα πολλών εκατομμυρίων ευρώ (το μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας του ερευνητικού προϋπολογισμού - ΠΠ7 - της Ευρώπης για θέματα ενέργειας προορίζονται για έργα σχετικά με τους κινδύνους του φαινομένου του θερμοκηπίου λόγω του διοξειδίου του άνθρακα και την αποτροπής της παγκόσμιας θέρμανσης), ακτιβιστές, συνέδρια, απονομές βραβείων και ένα σωρό άλλα γεγονότα και δράσεις έχουν αφιερωθεί με ζήλο στην αποτροπή της σίγουρης καταστροφής της οποίας την αιτία σίγουρα γνωρίζουμε και άρα μπορούμε σίγουρα να αποτρέψουμε και έτσι σίγουρα ξέρουμε πια είναι η σωστή στάση και δράση ενώ σίγουρα όποιος αμφισβητήσει το οτιδήποτε είναι σίγουρα ανεύθυνος, αμόρφωτος και αναίσθητος. Ένας αιρετικός που βάζει σε κινδύνους τον πλανήτη και το μέλλον ων παιδιών μας όποτε πρέπει να αποσιωπηθεί. Όπως και με άλλες οργανωμένες θρησκείες που απορροφούν πολλά χρήματα και έχουν πολλούς οργανισμούς με το μέρος τους, είναι δύσκολο να ανατραπούν οι φωνές αντιρρήσεις και διαφωνίας όσες και να είναι αυτές όταν οι διαφωνούντες και οι αντιρρησίες δεν είναι τόσο οργανωμένοι και δεν έχουν μεγάλα όπλα στο οπλοστάσιο τους όπως την ψυχολογία του φόβου, της ενοχής και της καταστροφολογίας. Τώρα που γράφω αυτές τις λέξεις συνειδητοποιώ ακόμα περισσότερο πόσο εύστοχος είναι ο παραλληλισμός της περιβαλλοντολογίας με κάθε άλλη θρησκεία. Τι είναι αυτό όμως που με κάνει να χαρακτηρίζω τον εαυτό μου ως αιρετικό; Γιατί δεν συγκινούμαι από την επικείμενη καταστροφή που τόσο έντονα και συχνά μου περιγράφουν; Γιατί είμαι τόσο δύσπιστος και καχύποπτος απέναντι σε αυτή τη νέα θρησκεία (κάποιοι θα τη χαρακτήριζαν υστερία ή ακόμα και μόδα). Έχοντας παρακολουθήσει περιστασιακά ομιλίες, ντοκιμαντέρ, ντιμπέιτς (δεν τα επιδίωκα, απλά έτυχε και όπως είπαμε πιο πριν τουλάχιστον στο δυτικό κόσμο είναι πολύ εύκολο να βρεις δρώμενα με τέτοιο περιεχόμενο...θα λέγαμε μάλιστα ότι είναι σχεδόν αδύνατο να τα αποφύγεις) κράτησα μερικές πληροφορίες και θέσεις οι οποίες ήταν κατά τη γνώμη μου περισσότερο εμπεριστατωμένες αλλά λιγότερο προωθημένες. Θα παραθέσω μερικά επιχειρήματα επιγραμματικά δίχως επεξηγήσεις και αναφορές απλά για να καταλάβετε τους λόγους της έλλειψης πιστής σε αυτό που έχει γίνει η νέα θρησκεία. 

• Η σημαντικότερη αύξηση παράγωγης και διοχέτευσης στην ατμόσφαιρα διοξειδίου του άνθρακα έγινε από την εποχή του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου και μετά (λόγω μεγάλης αύξησης της βιομηχανικής δραστηριότητας) όμως η μέση παγκόσμια θερμοκρασία έπεφτε συνεχώς τις δεκαετίες που ακολούθησαν. Στη δεκαετία του 1970 μάλιστα μια παρόμοια υστερία και πλύση εγκέφαλου επιχειρήθηκε η οποία ειρωνικά είχε να κάνει με τους κινδύνους της παγκόσμιας ψύξης που τότε όλοι προέβλεπαν.
• Η ποσότητα του διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα λόγω ανθρωπίνων δραστηριοτήτων είναι πολύ μικρή σε σχέση με τις ποσότητες που εκλύουν οι ωκεανοί.
• Η μέση θερμοκρασία επιφάνειας και ανώτερου σημείου της τροπόσφαιρα (το πρώτο, δηλαδή κατώτερο στρώμα της ατμόσφαιρας) ακολουθεί το ίδιο μοτίβο με την ηλιακή δραστηριότητα (κοιτώντας τον αριθμό ηλιακών κηλίδων) τα τελευταία 80 χρόνια και όχι τα ποσοστά διοξειδίου του άνθρακα.
• Παλαιότερα καταγεγραμμένα στοιχεία σχετικά με την ηλιακή δραστηριότητα (400 χρόνων) εξακολουθούν να δείχνουν αξιοσημείωτη σχέση με τη θερμοκρασία του πλανήτη.
• Μετρήσεις που πηγαίνουν χιλιάδες χρόνια πριν (μετρώντας τη σύσταση του αέρα που έχει εγκλωβιστεί σε πάγους τους οποίους παίρνουμε από διάφορα βάθη ώστε να έχουμε δείγματα από διαφορές περιόδους) δείχνουν ότι οι αυξήσεις της θερμοκρασίας του πλανήτη προηγούνται των αυξήσεων του ποσοστού του διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα κατά πολλές εκατοντάδες χρόνια. Κάτι τέτοιο ίσως δείχνει ότι η αύξηση της θερμοκρασίας προκαλεί αύξηση του διοξειδίου του άνθρακα (από τους θερμαινόμενους ωκεανούς) και όχι το αντίθετο που πιστεύουν πολλοί σήμερα.
• Το ποσοστού του διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα είναι πολύ μικρότερο από αυτό του υδρατμού που αποτελεί ένα ακόμα σημαντικότερο αέριο του θερμοκηπίου. 

Αυτά και αλλά πολλά που ειδικοί στην κλιματολογία μπορούν να περιγράψουν καλύτερα είναι κάποιοι από τους λόγους που δεν προσηλυτίστικα και αν δεν δηλώνω αντίθετος σε όλο αυτό το μαζικό κίνημα, θα δηλώνω τουλάχιστον αγνωστικιστής έως ότου οι αντίθετες και αιρετικές απόψεις και αυτοί που τις εκφράζουν τύχουν ίδιας αντιμετώπισης και προώθησης από τα μέσα επικοινωνίας.

Όλα αυτά τα επιχειρήματα και άλλα πολλά συνοψίζονται σε ένα ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ του καναλιού 4 της Μεγάλης Βρετανίας: http://www.channel4.com/science/microsites/G/great_global_warming_swindle/index.html