openscience

Οι άνθρωποι που ζουν σε γειτονιές ευνοϊκές για περπάτημα, παρουσίασαν σημαντικά χαμηλότερο ποσοστό παχυσαρκίας, υπερβολικού βάρους και διαβήτη σε σχέση με όσους ζούσαν σε γειτονιές που στηρίζονταν περισσότερο σε αυτοκίνητα, σύμφωνα με δυο μελέτες που παρουσιάστηκαν στο 74ο συνέδριο Scientific Sessions της Αμερικανικής Διαβητολογικής Εταιρείας.

Ερευνητές στον Καναδά συνέκριναν ενήλικες που ζουν στις περισσότερο και τις λιγότερο περπατήσιμες μητροπολιτικές περιοχές στο νότιο Οντάριο και βρήκαν χαμηλότερο κίνδυνο εμφάνισης διαβήτη κατά τη διάρκεια περιόδου 10 ετών, για όσους ζούσαν σε γειτονιές με λιγότερη άναρχη οικιστική εξάπλωση, περισσότερη διασύνδεση μεταξύ των οδών και περισσότερα τοπικά καταστήματα και υπηρεσίες σε κοντινή απόσταση, μεταξύ άλλων μέτρων που χρησιμοποιήθηκαν για τον προσδιορισμό της ικανότητας για περπάτημα σε μια γειτονιά. Οι ερευνητές έλεγξαν μεταβλητές, όπως η υγεία κατά την έναρξη, προκειμένου να αποκλειστεί η πιθανότητα οι υγιέστεροι άνθρωποι να επιλέγουν πιο περπατήσιμες γειτονιές για να ξεκινήσουν. Μια δεύτερη μελέτη που συνέκρινε γειτονιές, και όχι άτομα, διαπίστωσε ότι οι περισσότερο περπατήσιμες γειτονιές είχαν το χαμηλότερο ποσοστό παχυσαρκίας, υπερβολικού βάρους και διαβήτη.

"Ο τρόπος με τον οποίο χτίζουμε τις πόλεις μας παίζει ρόλο όσον αφορά στη συνολική υγεία μας", δήλωσε ο επικεφαλής ερευνητής Gillian Booth, MD, Ενδοκρινολόγος και ερευνητής στο Νοσοκομείο St. Michael και το Ινστιτούτο Επιστημών Κλινική Αξιολόγησης (ICES) στο Τορόντο. "Αυτό είναι ένα κομμάτι του παζλ, για το οποίο μπορούμε ενδεχομένως να κάνουμε κάτι. Ως κοινωνία, έχουμε αποβάλει την φυσική δραστηριότητα από την ζωή μας. Κάθε ευκαιρία να περπατήσουμε, να βγούμε έξω, να πάμε στο κατάστημα της γωνίας ή τα παιδιά μας με τα πόδια στο σχολείο, μπορεί να έχει μεγάλη επίπτωση στον κίνδυνο να εμφανίσουμε διαβήτη και να γίνουμε υπέρβαροι".

Η Marisa Creatore, επιδημιολόγος στο Κέντρο Ερευνών για την Υγεία στο εσωτερικό της πόλης στο Νοσοκομείο St. Michael, στο Τορόντο, πρόσθεσε ότι οι μελέτες αποκάλυψαν το βαθμό στον οποίο "το περιβάλλον σας μπορεί να επηρεάσει τις αποφάσεις σας σχετικά με τη σωματική δραστηριότητα. Όταν ζείτε σε μια γειτονιά σχεδιασμένη να ενθαρρύνει τους ανθρώπους να είναι πιο δραστήριοι, είναι στην πραγματικότητα περισσότερο πιθανό να είστε όντως πιο δραστήριοι".

Συγκεκριμένα, οι μελέτες διαπίστωσαν ότι οι άνθρωποι που ζούσαν σε γειτονιές με μεγαλύτερη ικανότητα για περπάτημα, είδαν κατά μέσο όρο 13 % χαμηλότερη ανάπτυξη περιπτώσεων διαβήτη σε διάστημα 10 ετών από εκείνες που ήταν λιγότερο περπατήσιμες. Ωστόσο, η ικανότητα για περπάτημα ήταν προστατευτική μόνο για εκείνους που ήταν νεότεροι και μεσήλικες. Όσοι ήταν 65 ετών ή μεγαλύτεροι δεν είδαν κάποιο όφελος από τη διαβίωση σε περπατήσιμη γειτονιά.

Ο διαβήτης ήταν χαμηλότερος στις περισσότερο περπατήσιμες γειτονιές, όπου τα περιστατικά μειώθηκαν κατά    7 % σε διάστημα 10ετίας, ενώ γειτονιές που αξιολογήθηκαν ως λιγότερο περπατήσιμες, είδαν 6 % αύξηση του διαβήτη κατά την ίδια χρονική περίοδο. Το υπερβολικό βάρος και η παχυσαρκία, επίσης, ήταν χαμηλότερα στις περισσότερο περπατήσιμες γειτονιές και μειώθηκαν κατά 9 % σε 10 χρόνια, ενώ αυξήθηκαν 13 % στις γειτονιές με τη χαμηλότερη ικανότητα για περπάτημα στο διάστημα αυτό.

Οι ερευνητές επίσης σημείωσαν ότι οι άνθρωποι που ζούσαν στις πιο περπατήσιμες γειτονιές ήταν τρεις φορές περισσότερο πιθανό να περπατούν ή να κάνουν ποδήλατο και μιάμιση φορά πιθανότερο να χρησιμοποιούν το αυτοκίνητο ως μέσο μεταφοράς.

Η αντιμετώπιση της πανδημίας της παχυσαρκίας, κατέληξε ο Booth, "απαιτεί τόσο αλλαγές πολιτικής όσο και ατομικές στρατηγικές. Πρέπει να κάνουμε μια περισσότερο βασισμένη στον πληθυσμό, προσέγγιση στο πρόβλημα, λαμβάνοντας υπόψη το περιβάλλον στο οποίο ζούμε".