openscience

Αν και τα δακτυλικά αποτυπώματα θεωρούνται ως ο πιο εύκολος και ασφαλής τρόπος να ταυτοποιηθεί ένα άτομο, μια έρευνα που δημοσιεύεται στο περιοδικό Journal of the Royal Society Interface προτείνει τη μελέτη του τρόπου που περπατάμε σαν ασφαλές μέτρο στο 99.8% των περιπτώσεων. Ο Todd Pataky, ερευνητής του Πανεπιστημίου Shinshu στο Nagano της Ιαπωνίας, αναφέρει ότι για πρώτη φορά, τα αποτελέσματα της έρευνας δείχνουν ότι είναι δυνατόν να χρησιμοποιηθεί ο τρόπος βαδίσματος σαν βιομετρικό χαρακτηριστικό σε πραγματικές συνθήκες – παλιότερες έρευνες που μελετούσαν τη βάδιση όπως αυτή αποτυπωνόταν σε φιλμ ή σε αισθητήρες πίεσης, περιορίζονταν στην παρατήρηση μόνο 10 ατόμων, χωρίς να παρέχουν εγγύηση ότι τα αποτελέσματα μπορούν να εφαρμοστούν στις συνθήκες ενός αεροδρομίου ή σταθμού τραίνου.

Ο Pataky και οι συνεργάτες του μελέτησαν 104 άτομα, καθώς αυτά βημάτιζαν δέκα φορές πάνω σε μια σανίδα μήκους μισού μέτρου, κάτω από την οποία είχαν τοποθετηθεί αισθητήρες πίεσης. Οι αισθητήρες αυτοί κατέγραφαν πώς το κάθε πόδι ασκούσε πίεση στο έδαφος και πώς η κατανομή αυτής της πίεσης άλλαζε με τη βάδιση. Μετά την καταγραφή, τα δεδομένα που συνέλεξαν οι αισθητήρες χρησιμοποιήθηκαν για να εκπαιδεύσουν έναν αλγόριθμο μηχανικής μάθησης, ο οποίος κατά τη φάση της δοκιμής έκανε λάθος στην ταυτοποίηση μόνο τριών βημάτων, δίνοντας ποσοστό επιτυχίας 99.8%. Σύμφωνα με τον Pataky, ακόμα κι αν τα πόδια δύο ανθρώπων έχουν το ίδιο μέγεθος και μορφή, η κατανομή του βάρους κατά τη βάδιση είναι διαφορετική και παραμένει σταθερή για κάθε άτομο. Αντίστοιχοι αισθητήρες, που κοστίζουν γύρω στις 20.000 δολλάρια, θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σε αεροδρόμια για να ταυτοποιήσουν τους επιβάτες καθώς αυτοί περνούν ξυπόλητοι από τον έλεγχο των αποσκευών τους.